Ik ben net thuis uit het ziekenhuis en zit nog een beetje chagrijnig aan de koffie. De aorta in mijn buik stond op springen. Gelukkig hebben ze die weten te verbouwen, zodat ik weer helemaal als nieuw ben. Nou ja, de arts vertelde me dat ik nog wel een paar maanden rustig aan moest doen, maar ik leef!

De bel gaat. Lastig, de huisarts was net ook al geweest. Ik slof naar de deur en denk een beetje narrig: “Wat nu weer?”. De vriendelijke jongeman die aangebeld had legt me uit dat hij geld op wil halen voor de Hartstichting. Hij heeft een Hartenrace georganiseerd. En of ik ook mee wil lopen?
Mooi, ik kan weer lachen.